Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πληγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινὸν, κρότον τοῖς ὠσίν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.
__________________________
Κύριε, ἡ γυναῖκα ποὺ ἔπεσε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες, ὅταν ἀντιλήφθηκε τὴν θεότητά σου, ἀναλαμβάνοντας ρόλο μυροφόρας καὶ θρηνώντας σοῦ φέρνει μύρα πρὶν τὸν ἐνταφιασμό σου. Ἀλίμονο! λέγοντας, ὅτι εἶμαι σὲ νύχτα, σὲ παρόρμηση γιὰ ἀκολασία, μὲ ζοφερὸ καὶ σκοτεινὸ ἔρωτα τῆς ἁμαρτίας. Δέξου μου τὶς πληγὲς τῶν δακρύων, (σὺ) ποὺ μετατρέπεις σὲ σύννεφα τὸ νερὸ τῆς θάλασσας· κάμψε με ἐμπρὸς στοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς, (σὺ) ποὺ γέρνεις τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν ἄρρητή σου σάρκωση· θὰ σοῦ καταφιλήσω τὰ ἄχραντά σου πόδια, θὰ τὰ σκουπήσω πάλι μὲ τὰ μαλλιά τῆς κεφαλῆς μου· ἀπ' τοὺς ὁποίους (πρωτόπλαστους) στὸν παράδείσο ἡ Εὔα τὸ ἀπόγευμα, ἀκούοντας κρότο στὰ αὐτιά, κρύφθηκε ἀπὸ φόβο. Τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ τὴν ἄβυσσο τῶν κριμάτων σου, ποιὸς θὰ ἐξιχνιάσει Σωτῆρα τῆς ψυχῆς μου; Μή παραβλέψεις τὴν δούλη σου, (σὺ) ποὺ ἔχεις ἀμέτρητο ἔλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου