"Νικηφόρος ο λεπρός"

Διάβασα ένα βιβλίο πού μού έκανε μεγάλη εντύπωση. Λέγεται «Νικηφόρος ο λεπρός» καί αναφέρεται στόν π. Νικηφόρο, από τό χωριό Συρικάρι Κισάμου. Μέ δυό λόγια, η ζωή του είναι η εξής: Γεννήθηκε σ΄ένα χωρίο τών Χανίων, τό Συρικάρι. Στήν πόλη τών Χανίων όπου πήγε νά βγάλει τό ψωμί του σε ηλικία 13 ετών, είδε πάνω του τά πρώτα σημάδια τής νόσου τής λέπρας, πού τόν σημάδεψε γιά όλη του τή ζωή... Στα 24 χρόνια του, πήγε στό λεπροκομείο τής Χίου. Εκεί έζησε κοντά στόν Αγ. Άνθιμο πού τόν έκηρε μοναχό καί τού έδωσε τό όνομα Νικηφόρος. Αξιοσημείωτο είναι ότι όλα του τά χρόνια, ο νέος αυτός άνθρωπος ήταν φωτεινό παράδειγμα υπομονής. Αντί να απογοητεύεται καί νά παραπονιέται, σιωπούσε μέ καρτερία καί θάρρος. Αντί νά βλέπει τήν αρρώστια του, δόξαζε τόν Θεό καί Τόν υπηρετούσε όσο μπορούσε εκεί μέσα στό λεπροκομείο, που νοσηλευόταν. Κι όταν έκλεισε τό Ίδρυμα αυτό τής Χίου, και μεταφέρθηκε στόν Αντιλεπρικό Σταθμό τής Αθήνας εξακολούθησε νά προσεύχεται θερμά, αν καί σχεδόν παράλυτος πιά, τυφλός, μέ πόδια καί χέρια πού δεν τόν βοηθούσαν, καί νά θεραπεύει πολλούς απ΄ αυτούς πού τού τό ζητούσαν, μέ τήν προσευχή του. Καί τώρα ακόμα, μετά τήν κοίμησή του, τό 1964, πολλοί απελπισμένοι άρρωστοι τού ζητούν νά τούς κάνει καλά, κι αυτός τούς θεραπεύει. Άλλοι βρίσκονται σέ κίνδυνο, κι αυτός επεμβαίνει καί τους σώζει!